یکی از مهمترین و معروفترین شاخصه‌های خلوص آب، "میزان املاح" یا TDS آب می‌باشد. این شاخص برای تعیین میزان نمکها و املاح محلول در آب تعریف شده است. اصلی‌ترین عناصر این محلولها شامل کاتیون‌های کلسیم، منیزیم، پتاسیم و سدیم و آنیون‌های کربنات، هیدروژن کربنات، کلراید، سولفات و نیترات می‌باشند.
مهمترین تأثیر بالابودن میزان املاح روی مزه و طعم آب آشامیدنی است. طبق مطالعات سازمان جهانی بهداشت (WHO)، طعم و مزه آب در TDSهای مختلف در جدول زیر آورده شده است:
|
میزان TDS |
طعم و مزه آب آشامیدنی |
|
کمتر از 300 |
عالی |
|
بین 300 و 600 |
خوب |
|
بین 600 و 900 |
معمولی |
|
بین 900 و 1200 |
بد |
|
بالای 1200 |
غیر قابل شرب |
منشأ تولید این املاح در آب آشامیدنی، منابع طبیعی، فاضلاب‌های کشاورزی و صنعتی و مانند آن هستند. در مطالعات انجام شده، میان TDS بالا و ایجاد خطر برای سلامتی، رابطه‌ای مشاهده نشده و بیشترین مشکل همان تغییر مزه آب است. البته می‌بایست توجه داشت که TDS بالای 500 باعث ایجاد رسوب در سیستم لوله‌کشی منازل، آبگرمکن‌ها، بویلرها و سایر تجهیزات خانگی مانند کتری، اتو و مانند آن می‌شود که طبعاً با کوتاه شدن عمر این تجهیزات، هزینه‌هایی برای افراد در پی خواهد داشت.
با توجه به اینکه TDS آب ناشی از مواد مختلفی است، که در بالا اشاره شد، بسته به اینکه غلظت کدامیک از این املاح بالاتر باشد، می توان روش‌های تصفیه آب متفاوتی پیشنهاد نمود. اما، روشی که باعث بیشترین کاهش در TDS آب می شود، تصفیه آب به روش‌های اسمز معکوس، تقطیر و یا استفاده از رزین می‌باشد. در حال حاضر، روش اسمز معکوس متداولترین روش تصفیه آب خانگی جهت کاهش TDS محسوب می‌شود.
